ผลของการเตรียมความพร้อม 2 สัปดาห์ต่อการตอบสนองทางสรีรวิทยา ขณะออกกำลังกายแบบแอโรบิกในสภาวะพร่องออกซิเจนที่ระดับความสูง 3,000 เมตร ในผู้มีน้ำหนักตัวเกิน

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบการตอบสนองของอัตราการเต้นหัวใจ ความอิ่มตัวออกซิเจนของฮีโมโกลบินจากชีพจร และงานขณะออกกำลังกายแบบแอโรบิกในสภาวะพร่องออกซิเจนที่ระดับความสูง 3,000 เมตร (O₂ = 14.3 %) หลังการเตรียมความพร้อม 2 สัปดาห์ ในผู้มีน้ำหนักตัวเกิน กลุ่มตัวอย่างได้มาจากการสุ่มอย่างง่ายจากนิสิตคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ที่มีดัชนีมวลกายมากกว่า 25 กิโลกรัมต่อตารางเมตร จำนวน19 คน กลุ่มตัวอย่างที่ 1 (อายุ 19 ± 0.73ปี, น้ำหนัก 78.42 ± 12.52 กก. ส่วนสูง 165.33 ± 9.97 ซม. ดัชนีมวลกาย 28.57 ± 2.75 กก./ตร.ม. ไขมัน 33.60 ±4.48 เปอร์เซ็นต์) ฝึกวิ่งบนลู่กลในสภาวะปกติ 20 นาที หลังการฝึกแรงต้าน กลุ่มตัวอย่างที่ 2 (อายุ 20 ± 0.9 ปี, น้ำหนัก 80.16 ± 14.13 กก. ส่วนสูง 168.73 ± 8.60 ซม. ดัชนีมวลกาย 28.08 ± 3.94 กก./ตร.ม. ไขมัน 32.59 ± 6.33 เปอร์เซ็นต์) ฝึกวิ่งบนลู่กลในสภาวะพร่องออกซิเจนที่ระดับความสูง 2,000 เมตร (O₂ = 16.3 %) 20 นาที หลังการฝึกแรงต้าน ทั้ง 2 กลุ่มจะฝึกวิ่งบนลู่กลที่ความหนัก 60-65% HRR และฝึกน้ำหนักที่12-15 RM เมื่อครบ 2 สัปดาห์ กลุ่มตัวอย่างทำการวิ่งบนลู่กล 20 นาที (60-65% HRR) ในสภาวะพร่องออกซิเจนที่ระดับความสูง 3,000 เมตร พบว่า กลุ่มตัวอย่างที่ 1 และ 2 มีอัตราการเต้นหัวใจ (141.28 ± 7.83 vs 141.99 ± 13.99 ครั้งต่อนาที; p>0.05) ความอิ่มตัวออกซิเจนของฮีโมโกบิลจากชีพจร (80.59 ± 1.88 vs 81.12 ±1.48%; p>0.05) ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ อย่างไรก็ตามจะพบว่า กลุ่มตัวอย่างที่ 1 มีแนวโน้มของงานขณะวิ่งบนลู่กลมากกว่า กลุ่มตัวอย่างที่ 2 (11.65±0.34 vs 10.86 ± 0.34 จูล; p>0.05)

จากผลการวิจัยนี้แสดงให้เห็นว่าการเตรียมพร้อม 2 สัปดาห์ก่อนการออกกำลังกายแบบแอโรบิกในสภาวะพร่องออกซิเจนที่ระดับความสูง 3,000 เมตร สามารถใช้รูปแบบใดรูปแบบหนึ่งในสองรูปแบบ แต่กลุ่มตัวอย่างที่ 2 มีงานขณะออกกำลังกายแบบแอโรบิกน้อยกว่า ซึ่งเป็นผลดีต่อการลดแรงกระทำต่อข้อต่อ ซึ่งป้องกันการบาดเจ็บสำหรับผู้ที่น้ำหนักตัวเกินได้