ผลของการให้คำ ปรึกษากลุ่มแบบผสมผสานเพื่อเสริมสร้างการปรับตัวทางสังคม ของหญิงวัยรุ่นที่ตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์
Abstract
การวิจัยครั้งนี้มีความมุ่งหมายเพื่อศึกษาผลของการปรับตัวทางสังคมของหญิงวัยรุ่นที่ตั้งครรภ์
ไม่พึงประสงค์ก่อนและหลังการให้คำปรึกษากลุ่มแบบผสมผสาน กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นผู้หญิงวัยรุ่นที่ตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์อายุระหว่าง 15 - 19 ปี ที่อยู่ในสถานสงเคราะห์ การทดลองใช้แบบแผนกึ่งการทดลอง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้คือ แบบสอบถามการปรับตัวทางสังคมของหญิงวัยรุ่นที่ตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ การให้คำปรึกษากลุ่มแบบผสมผสาน และแบบสัมภาษณ์การปรับตัวทางสังคมวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ ค่าเฉลี่ย ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าทีแบบไม่เป็นอิสระต่อกัน (t-test for dependent Sample)
ผลการวิจัยพบว่า
1. หลังเข้าร่วมการให้คำปรึกษากลุ่มแบบผสมผสาน หญิงวัยรุ่นมีการปรับตัวทางสังคมทั้ง โดยรวมและรายด้านเพิ่มสูงขึ้น อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ค่าขนาดอิทธิพลของการให้คำปรึกษาแบบผสมผสานเพื่อเสริมสร้างการปรับตัวทางสังคมโดยรวมอยู่ในระดับสูง โดยมีค่าขนาดอิทธิพลเท่ากับ 2.57
2. จากการสัมภาษณ์เชิงลึก พบว่า ข้อมูลเชิงคุณภาพสนับสนุนข้อมูลเชิงปริมาณ
Keywords
Full Text:
PDFReferences
กาญจนา คำเพราะ. (2552). การพัฒนาโมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุปัจจัยที่ส่งผลต่อการปรับตัวทางสังคม
ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ของโรงเรียนในสังกัด
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาศรีสะเกษเขต 1. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. การวิจัยการศึกษา
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
กิ่งดาว มะโนวรรณ. (2553). แนวทางการแก้ไขปัญหาการตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์: กรณีศึกษาโครงการ
คุณแม่วัยใสห่วงใยอนาคตศูนย์ฝึกอาชีพสตรีจังหวัดเชียงราย อำเภอพาน จังหวัดเชียงราย.
วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. ยุทธศาสตร์การพัฒนา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ช่อผกา จั่นประดับ. (2554). ผลลัพธ์ของโปรแกรมการให้คำปึกษาแบบกลุ่มต่อพฤติกรรมการปรับตัวของ
หญิงตั้งครรภ์วัยรุ่น. วิทยานิพนธ์ พย.ม. การพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน บัณฑิตวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
ณัฏฐฎา ดุษฎีอิสริยวงศ์. (2546). ผลการให้คำปรึกษากลุ่มแบบภวนิยมเพื่อพัฒนาเอกลักษณ์แห่งตน
ของมารดานอกสมรสที่ตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. จิตวิทยาการแนะแนว
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ทิพวรรณ คุณสาร. (2550). ผลของการปรับตัวทางสังคมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่1 โดยใช้โปรแกรม
ฝึกการคิดแบบโยนิโสมนสิการ. วิทยานิพนธ์ ศษ.ม การแนะแนวและให้คำปรึกษา
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นิภา นิธยายน. (2530). การปรับตัวและบุคลิกภาพ (พิมพ์ครั้งที่2). กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ปภิญญา ฮวดศรี. (2551). การเปรียบเทียบผลการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มต่อการปรับตัวทางสังคมระหว่าง
ทฤษฎีการเผชิญความจริงและทฤษฎีการวิเคราะห์การติดต่อสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของนักเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. จิตวิทยาการให้คำปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พัชรินทร์ ชมภูวิเศษ. (2550). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการปรับตัวทางสังคมของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. การวิจัยการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พงษ์พันธ์ พงษ์โสภา และ วิไลลักษณ์ พงษ์โสภา. (2556). ทฤษฎีและเทคนิคการให้บริการปรึกษา (พิมพ์ครั้งที่1). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มธุรส ธัญญเฉลิม. (2550). การวิเคราะห์ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของตัวแปรที่ส่งผลต่อการปรับตัวทางสังคมของนักเรียนในระดับมัธยมศึกษาช่วงชั้นที่ 4 สหวิทยาเขตเสรีไทย สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษากรุงเทพมหานครเขต 2. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. การวิจัยและสถิติทางการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วรรณวิสาข์ พลขยัน. (2551). การปรับตัวทางสังคมของคนพิการ: ศึกษากรณี โรงเรียนอาชีวพระมหาไถ่ พัทยา. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. ไทยศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิรัตน์ พสุนนท์. (2551). ความสัมพันธ์ระหว่างมโนภาพแห่งตนกับการปรับตัวทางสังคมของนักเรียน โรงเรียนวัดยายร่ม(วัฒนราษฏร์รังสรรค์). วิทยานิพนธ์ วท.ม. จิตวิทยาพัฒนาการ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศุภศรีนวล ภาโนชิต. (2553). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการปรับตัวทางสังคมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ตอนปลายสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาในจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. การวิจัยการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สายสมร เฉลยกิตติ. (2554). การพัฒนาทุนทางจิตวิทยาเชิงบวกของพยาบาลวิชาชีพ โดยการให้คำปรึกษากลุ่มแบบบูรณาการ. ปริญญานิพนธ์ กศ.ด. จิตวิทยาการให้คำปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุนทรี ยี่ร้า. (2552). การปรับตัวทางสังคมของแรงงานชาวพม่าในเกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์
ศศ.ม. สังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฎจันทรเกษม.
สุภาพร ศรีลาดเลา. (2549). ผลการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามทฤษฎีเหตุผล-อารมณ์ที่มีต่อการปรับตัวทางสังคมกับเพื่อนต่างเพศของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3โรงเรียนแคนดงพิทยาคม
กิ่งอำเภอแคนดง จังหวัดบุรีรัมย์. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. จิตวิทยาการให้คำปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุอัญญา โตสกุล. (2549). ผลของการให้คำปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีภวนิยมต่อคุณค่าแห่งตนของมารดานอกสมรสที่ตั้งครรภ์ไม่พึงปรารถนา. วิทยานิพนธ์ วท.ม. จิตวิทยาการให้คำปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.
อนรรฆวี ปิยะกาญจน์. (2551). ผลของการให้คำปรึกษากลุ่มตามทฤษฎีการเผชิญความจริงที่มีต่อการปรับตัวทางสังคมของเด็กและเยาวชนในสถานคุมประพฤติ. วิทยานิพนธ์ วท.ม. จิตวิทยาการให้คำปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.
อรอนงค์ วงศ์วิริยากร. (2551). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการทำแท้งและการตั้งครรภ์ต่อไปของหญิงที่ไม่พร้อมตั้งครรภ์. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. อาชญาวิทยาและงานยุติธรรม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
Gerald Coray. (2012). Theory and practice of group counseling (8thed). Canada: Brook/Cole Cengage learning.
Herlock, Elizabeth B. (1978). Development and Psychology. New York: McGraw-Hill.
Refbacks
- There are currently no refbacks.